Europa en de Fenicische zonsondergang

Het posten op de blog schiet er nogal bij in, de laatste tijd. Het is natuurlijk altijd een afweging, besteed ik de tijd die ik heb aan het schrijven van mijn boek, of aan het schrijven van een blog óver het schrijven van mijn boek. Ik heb in de laatste tijd dus gekozen voor het boek zelf. En dat gaat lekker.

Zonder dat ik er het bewust op heb aangestuurd, zijn ineens de Feniciërs (ook wel Phoeniciërs) een belangrijke rol in mijn boek gaan spelen.  De Feniciërs waren een volk dat oorspronkelijk leefde in een gebied dat nu ongeveer door Libanon wordt bestreken. Ze waren erg goed in zeevaart en handel, zodat zij in hun hoogtijdagen zowel langs de noord- als zuidkusten van de middellandse zee diverse handelsposten hadden gesticht die uitgroeide tot grote steden. Carthago is daar een beroemd voorbeeld van. Ze schijnen zelfs tot Madeira en Engeland geweest te zijn.

Wat ik zo leuk vind aan de Feniciërs, is de Griekse mythe die de Feniciërs soort van verantwoordelijk stelt voor de naamgeving van ons continent. Europa was in die mythe namelijk een Fenicische prinses die door Zeus, de Griekse oppergod, uit lust werd ontvoerd naar Kreta, alwaar zij (niet geheel vrijwillig) de stammoeder werd van het de eerste grote Europese beschaving, de Minoërs. Het verhaal gaat dat ons continent naar Europa is vernoemd, omdat, wanneer de Fenicische koning vanuit zijn paleis in Tyrus richting Kreta keek, hij heel zachtjes 'Europa' verzuchtte.

Ontvoering van Europa, Peter Paul Rubens (1577-1640)

Overigens zou het woord Europa ook heel goed een verbastering kunnen zijn van het woord 'erebu', dat zonsondergang betekent. Die zonsondergang was voor de Feniciërs natuurlijk ook richting Europa te aanschouwen. Zou kunnen. Je weet het niet...