Omdat ik best al wat stukken voor OMEGA heb geschreven, leek het me leuk om er daarvan een aantal integraal te delen. Hieronder vind je de (niet-geredacteerde) inleiding.
Het loopt allemaal zwaar uit de hand
Ik blijf rustig ademhalen
Al loopt de toekomst op de klippen
Ik zwijg nog steeds in alle talen
Al komt na mij de zondvloed
Mij wordt niets verweten
Nee, want ik word sowieso vergeten
Op 20 maart 2030, om 14:52 uur Midden-Europese tijd, werden in één klap alle vrouwen op de wereld onvruchtbaar. Deze ramp werd veroorzaakt door een designer virus, dat weken eerder al wereldwijd met weerballonnen in de dampkring was losgelaten. Het virus verspreidde zich met behulp van “het weer” in no-time zó effectief dat er nergens meer virusvrije lucht was in te ademen. Iedereen was al besmet met het virus, dagen vóór de exacte tijd waarop de nanobots waren geprogrammeerd om hun opdracht uit te voeren.
De verantwoordelijkheid voor de actie werd nog op de dag zelf (die over de hele wereld R-Day wordt genoemd) opgeëist door een mondiale groep wetenschappers, die zich via internet verzamelden onder de naam “Ragnarok”. Deze wetenschappers werden sterk gemotiveerd door de Doomsday-klok. Deze symbolische klok (die in het jaar 2029 voor het laatst was bijgesteld naar één seconden vóór twaalf) toonde aan dat de mensheid zich op het randje bevond van een zelf veroorzaakt einde. Tegelijkertijd was pijnlijk duidelijk geworden dat over de hele wereld de klimaatdoelen voor het jaar 2030, die een decennium eerder door 197 landen waren gesteld, nergens waren behaald. De wetenschappers voelden zich gerechtvaardigd en zelfs gedwongen tot het nemen van actie.
Waar Ragnarok echter niet over had nagedacht (of niet over had willen nadenken), was het effect van hun virus op vrouwen die al zwanger waren op het moment dat het actief werd. Dat effect was desastreus.
Binnen een week na R-Day raakten alle zwangere vrouwen in coma. Hierdoor werden in veel landen de ziekenhuizen overbelast, als er überhaupt al zorg beschikbaar was. Veel vrouwen, met name in ontwikkelingslanden, stierven al snel, samen met hun ongeboren baby’s. Waren de leden van Ragnarok al misdadigers om hun intentionele actie, het onbedoelde bijeffect maakte hen tot moordenaars.
Zwangere vrouwen die wél zorg kregen, waren niet per definitie beter af. Afhankelijk van hoe lang een vrouw haar baby al droeg voordat zij in coma raakte, waren de overlevingskansen voor haar beter of slechter. In bijna alle gevallen lukte het de medici wel om de embryo’s in de baarmoeders van de comateuze vrouwen te ontwikkelen tot levensvatbare baby’s. De moeders daarentegen kregen na de bevalling minimaal te maken met lichamelijke beperkingen als chronische vermoeidheid, verlamdheid van ledematen en/of geestesziekten. In de ergste gevallen werd de moeder al tijdens de zwangerschap alleen nog in leven gehouden om de groei van het kind niet te verstoren.
Mijn moeder was er één van die laatste categorie, al heeft ze dat zelf nooit geweten. Ze wist niet eens dat ze zwanger was.
Natuurlijk brak er direct na R-Day wereldwijd paniek uit. Zowel de Verenigde Naties als de WHO kondigden een medische noodtoestand uit. Tempels van alle religies stroomden vol met angstige gelovigen die een straf van hun god(en) vreesden. Anderen wierpen zich juist met extra energie op hun dagelijkse routines om de klap niet onder ogen te hoeven komen. Ook hedonistische cultussen rezen op. De politiek raakte extreem verdeeld: conservatieven bleven hopen op een biologisch wonder, progressieven omarmden een wereld zonder geboorte.
De mensen die opgroeiden in de wetenschap dat ze nooit ouders zouden worden van een volgende generatie en dat ze daarom de laatste generatie van mensen op aarde waren, werden de Generatie Omega genoemd. Het laatste en kleinste gedeelte van die generatie bestond uit de kinderen die werden geboren na R-Day, uit comateuze moeders. Wij werden ook wel de Kinderen van Ragnarok genoemd. Of de bezemklas.
Omdat mijn moeder kennelijk héél kort vóór R-Day zwanger is geworden, ben ik mijn hele leven overal de jongste en de laatste geweest. Ik was de laatste baby die werd geboren in het Ikazia Ziekenhuis te Rotterdam. Ik was de jongste in mijn familie, op de crèche en op school. Tijdens mijn studie, in de collegezaal en in vriendengroepjes. Later op mijn werk in het ziekenhuis en toen de V.P.’s (de Verzamelingsprogramma’s) starten, ook in de “GenOcentra”, de Generatie Omega Centra. En zelfs nu, nu ik de oudste vrouw op aarde ben, ben ik ook nog steeds de jongste. Een tegenspraak? Je zou misschien denken van wel. Want sinds de mythische eerste vrouwen, zoals Pandora, Mashyana, Lilit en Embla. is er nooit meer slechts één vrouw op aarde geweest. Tot nu.
Ik ben de enige, de laatste en dus ook de oudste en de jongste. De laatste mens, trouwens, want ook de laatste man is al een tijdje terug heengegaan.
Ik dacht dus dat het misschien een goed idee zou zijn om mijn unieke ervaringen en herinneringen op papier te zetten. Mijn ‘memoires’, zogezegd. Om het laatste hoofdstuk toe te voegen aan het geschiedenisboek van de mensheid. Om eindelijk dat boek, dat ik mijn hele leven al wilde schrijven, eens op te hoesten. En terwijl ik dit schrijf, dringt zich gelijk een cynische gedachte bij me op: voor het nageslacht. Ha! Nee dus.
Niet daarvoor, maar wel hierom: om de verhalencollectie van mijn Opa compleet te maken.
Wie ik denk dat dit manuscript ooit zal lezen? Nou, in het beste geval: niemand. Daarna: iemand die, onmogelijkerwijs, toch nog langer wist te overleven dan ik. In het slechtste geval blijkt er toch weer nageslacht te zijn ergens in de wereld die het tot mijn contreien heeft weten te schoppen. Daartussen ergens zitten aliens en ge-evolueerde insecten.
Ik
weet dus niet tot welke groep jij behoort, maar, lezer, geniet van mijn boek.
Het is een mooi verhaal geworden, al zeg ik het zelf.
Lieve Loomans
Oud-Beijerland, 2110
Geen opmerkingen:
Een reactie posten